Stel slimme, snedige, strategische twijfelvragen!
Natuurlijk is het lastig om messcherp een discussie naar je toe te trekken. Zeker als die verbale strijd onverwacht ontstaat. Of, zelfs bij een vergadering op het werk – die weliswaar van te voren was geagendeerd – kun je nog steeds verrast worden waardoor je letterlijk niet meer weet wat je moet zeggen of welke argumenten je naar voren moet brengen.
Inderdaad: scherp, snedig en strategisch discussiëren of debatteren is ook best moeilijk. (Oefening baart overigens kunst!). Maar tóch kun je gelijk krijgen. Zo is het ook weer.
Hoe dat dan zit?
Wel, door tijdens een discussie of debat twijfel te zaaien.
Juist ja.
Je hoeft dus nog niet eens zélf met sterk onderbouwde eigen argumenten of alternatieve oplossingen te komen.
Dus, stel gewoon lastige kritische (gemene?) vragen.
En, laat ook met een verbijsterde blik in je ogen ‘verongelijkt’ blijken dat je het maar wát vreemd vindt dat – volgens jou – niemand blijkbaar zelf in staat was om die lastige kritische (gemene?) vragen te stellen.
Een voorbeeld.
Ik zat midden jaren ’80 in de zesde klas van het Atheneum in Amsterdam. Enkele klasgenoten kwamen op het idee om – namens de klas – een kindje van UNICEF te adopteren. Dat was toen heel erg ‘in’. Daar werd ook heel veel reclame voor gemaakt op televisie. Dus, dat je dan elke maand geld stort en je een soort adoptievader of -moeder werd voor een kindje ergens in een ontwikkelingsland. Door die maandelijkse stortingen kon zo’n kind dan spullen voor school kopen. Of, überhaupt naar school gaan.
Ik – als enige in de klas – had daar geen oren naar.
De rest van de klas was wél enthousiast. “Natuurlijk moeten we dat doen.”
Vanzelfsprekend werd ik als – egoïstische boosdoener – collectief in het klaslokaal op het hakblok gelegd. Maar ik zag het gewoon niet zitten. Ik geef toe: in die felle puberdiscussies met mijn idealistische klasgenoten kon ik zéker geen beter plan aandragen waardoor een kind in een ontwikkelingsland zou kunnen worden geholpen. Ik kon in die fijne gesprekjes niet echt valide tegenargumenten inbrengen.
Maar elke maand een bedrag overmaken – van mijn zuurverdiende zakgeld én krantenwijk – zag ik gewoon niet zitten.
Dus, wat werd mijn strategie?
Twijfel zaaien.
Zo vroeg ik me af hoe het verder moest met dat kind als we ná de zomer van 1986 allemaal uitwaaierden over allerlei studies en niet meer bij elkaar in de klas zaten. En, elkaar dus ook niet meer zouden zien. Gewoon omdat we niet meer allemaal in Amsterdam zouden wonen!
- Wie zou dan de verantwoordelijkheid voor de maandelijkse collectieve stortingen – namens de (uiteengevallen) klas – op zich nemen?
- Zouden we dan – als we druk aan het studeren waren – nog wel de tijd hebben om de maandelijkse donaties – namens de groep – te organiseren?
- Hoe zouden we ermee omgaan als in de toekomst (ex-)klasgenoten niet meer zouden (kunnen) betalen?
- Moest je dan zelf – als organisator – elke maand de tekorten bijleggen?
- En, heb je als student – na de zomer – nog wel geld genoeg om die verplichting aan te gaan in geval je op kamers gaat wonen, wat ook geld kost. Dan moet je toch elke gulden omdraaien?
- En, als het dan allemaal niet meer lukte om het goed te organiseren, moeten we dan het kind in het ontwikkelingsland alles weer afnemen?
Kortom, allemaal twijfelvragen.
En daardoor sloop de twijfel ook binnen bij een deel van de leerlingen dat eerst met het grootste gemak ‘JA’ zei op het plan.
Het eindresultaat?
Er is in de klas – en buiten de klas – nooit iets van de grond gekomen, want het draagvlak bleek toch minder dan gedacht simpelweg om de reden dat niemand (van te voren) had nagedacht over de antwoorden op de (twijfel)vragen die ik stelde.
Overigens toch een beetje vreemd: want, de klas had natuurlijk ook zónder mij gewoon kunnen starten met de maandelijkse donaties. Je hebt daar mij toch niet per sé voor nodig?
Nu ja, hoe het ook zij: zónder dat ik valide tegenargumenten had, kreeg ik het toch voor elkaar om een hele klas te overtuigen dat je je niet zomaar in een langdurig donatie-avontuur moesten storten.
Best goed van dat lastige puberjoch toen, al zeg ik het zelf.
😉
Maar zo werkt het ook in Het Grote MensenLeven.
Jouw dagelijkse realiteit.
Want ook al weet ik 100% zeker dat het jezelf bekwamen in de tips en tricks van debatteren en discussiëren, je altijd veel voordeel en overtuigingskracht oplevert, zo weet ik ook sinds het midden van de jaren ’80 dat het simpelweg stellen van lastige vragen effect sorteert.
Twijfel!
En bij twijfel kan, mag én moet je nooit een belangrijk definitief besluit nemen!
Kom je een keertje langs?
Bij Dé Nederlandse Debatclub trainen we belangrijke persoonlijke vaardigheden zoals spreken in het openbaar, pitchen, speechen, argumenteren, debatteren, (jezelf) presenteren en het vergroten van je overtuigingskracht.
Dat doen we tijdens onze clubavonden in Amsterdam, dat doen we tijdens online sessies én natuurlijk geven we ook regelmatig workshops en trainingen aan het bedrijfsleven, de politiek en het onderwijs.
We doen dat door middel van in eigen beheer ontwikkelde unieke formats waarbij we elke keer weer het beste uit de deelnemers halen en een boost geven aan persoonlijke groei.
En, we hebben ook gewoon lol met elkaar.
Als je wilt, doe je een keertje – ter kennismaking – deel aan een clubavond bij onze debatclub in Amsterdam. Dat kan geheel kosteloos.
Wie weet word jij dan zó enthousiast, dat je zelfs lid wilt worden van onze debatclub.
Als je dat na afloop niet wordt… geen probleem. Dan horen we graag je tegenargumenten. En, als je die niet hebt, dan vuur je gewoon een dozijn twijfelvragen op ons af!
Met vriendelijke groeten!
Jerry Helmers (wie ben ik?)
Dé Nederlandse Debatclub
Chief Debating Officer
Auteur Speechen voor Gewone Mensen
Founder / Brutale dagvoorzitter / Chief Debating Officer / Prikkelende debatleider / Chairman Round Tables / Originele debattrainer
3e op het NK Debatteren Eloquentia 2019, de eerste vertegenwoordiger voor NL bij World Speech Day!
Ondernemer bij Crown Media, Bureau voor Communicatie en Strategie, schreef 270 columns voor de Telegraaf.
